میتراییک،آلفا،شعر

در برابر شعر کلاسیک ،با پشتوانه ی ۰چند صد ساله و بیش از یک هزار و چند صدسال، این نوعی بیان غیر علمی ست که برای شعر نو پای مهد کودکی نوین،بخواهیم موفقیت قائل شویم.شعر نو نیمایی تا شعر میتراییک ایران ، از دیدگاه من که چند ده سال است در دبیرستان ها و دانشگاه ها و انجمن ها و دیگر محافل ارتباط دارم،نظر ها را می سنجم، تازه ابتدای راه خود است. شعر کلاسیک ما به لحاظ : زبانی- سبکی- صنایع ادبی ... جایگاه خود را یافته است و این شعر نوپای ماست که در ابتدای راه ،هنوز منقدان "بوطیقای نیما" را شرح نداده، گروهی و دسته ای ،با پیوند به کانون های قدرت ،انشعابات متعددی درآن ایجاد شده است. از موج نو تا شعر حجم ما فقط با سه اصطلاح ادعایی سبکی روبروییم؛این در حالی ست که موج نوی ها همان دیگری ها و حجم ها بودند که نزد مخاطب ناآگاه این " سبک سازی ها" ایجاد گمراهی نموده و به سخره گرفتن شعر را به همراه داشته است. خواننده ی جویا و پویایی که نشریات : سپید- سیاه،طهران مصور، خواندنی ها، تماشا،فردوسی....تا آدینه، دنیای سخن،عصر پنج شنبه، پیام شمال، بایا،نافه، چیستا،آزما،زنده رودایران فردا...را تورق زده ،می داند: آقای براهنی با دشنام هایش منتقد نبوده و نقد و تحلیل مولفه های خود را دارد.شعر زبان هم باید با دانایی از زبانشناسی پراگ ،تا دوسوسور، نوام چامسکی،راسل،ویتگنشتاین،بلومفیلد،یلمزلف و دیگر رخدادهای زبانی را بشناسد تا شعر "زبانیت"؟!!! را در شعر مطرح نماید! و چگونه است که کسی "گراماتولوژی" ندانسته " خنده ی کارنوالی" سرمی دهد؟!هنوز نیما آنالیز نشده ، پس نیمایی از راه می رسد و متفاوط نویسی های میتراییکی ، آیا هنوز زود نیست که در دالان های سنت گرفتار شده ،متشاعر امروز از مدرن و پسا مدرن سخن بگوید؟! چه عاملی موجب, ...ادامه مطلب