میتراییک،آلفا،شعر

بومی گری در شعر امروز: منوچهر آتشینوشته که به مناسبت یکصدمین سال تولد نیما یوشیج تنظیم گردیده و کوشیده شده در آن دو برایند زیبایی شناختی شعری در رابطه با خاستگاه طبیعی و بومی و در فضای فرهنگی اولیه ی شعر، از دو شاعر- یکی استاد پیشرو و دیگری شاگرد و دنباله رو- در دو منطقه مقابل یکدیگر( شمال و جنوب) مورد بررسی شتابان آمیزی قرار گیرد، به هیچ وجه قیاس و مقابله و امتیاز و نمره دادن و گرفتن نیست. به زبان ساده، این نوشته به پاسخ پرسشی و به درخواست دوستان ای نوشته شده که در کار تدوین کتابی درباره نیما، و مخصوصاً ویژگی‌های بومی آثار او هستند و به فکرشم رسیده که پاسخ من، به سبب خصوصیات آشکار بومی گری در شعرم، بر این مایه تازه یا کمتر بررسی شده، بتواند گره گشای نکاتی در چگونگی رابطه ی شعر و محیط و فرهنگ محیطی باشد که شاعر و شعر از آن برخاسته اند. بی تردید یکی از ویژگی های شعر نیما و از شاخص های عمده ی آن، دارا بودن صبغه و سلوک بومی گری است. آدم های کنجکاو هر شعری از نیما را بخوانند، جابه جا، رنگ ها و نشانه های طبیعت و زندگی و رسوم و رفتار و حتی گفتار مازندرانی را در آن خواهند یافت. این جلوه های سرزمینی گاه تصویری محض اند( مثل "کار شب پا" که روایت تراژیک یک پاینده ی مزرعه برنج است و تمامی عناصر به کار گرفته شده در آن "اوجا"،" تیر رنگ"،"کپه"،"بینجگر"،"کله سی"،"نپار"و... همه محلی اند، و نه تنها واژه ها و نام ها، که رفتارها و منظره ها نیز به سادگی و روشنی یادآور زندگی و مزارع برنج و جنگل ها و جانوران شمالند.)گاه، جاها و جلوه های آشکار طبیعت و نام های خاص، محور و قائمه شعر و حتی فکر شعر قرار می گیرند به یاری واژه‌ها و اصطلاحات خاص، اندیشه‌های- چه بسا سیاسی- را بازگو می کنند:( صبح پیدا شده از, ...ادامه مطلب

گفتگوی  رادیو یی رامین یوسفی با رادیو گفتگو پیرامون شعر میتراییک و ادبیات زمستان 1394.تهران,گفتگوی رادیویی,متن گفتگوی رادیویی ...ادامه مطلب