میتراییک،آلفا،شعر

جنبش فرمالیسم روسی که به سال 1914نخستین نشانه هایش آشکارشد،در آخرین سال های دهه ی 1920در پی حمله های رژیم استالینیستی از هم پاشید؛اما در همین فاصله کوتاه به یکی از مهمترین آیین های اندیشه گرانه ی سده ی حاضر تبدیل شد و تأثیر مباحث اصلی و روش کار فرمالیست ها هنوز بر نظریه ی ادبی آشکار است.نقد ادبی سده ی نوزدهم روسیه بیشتر در خدمت جنبش آزاداندیشی و در واپسین دهه ی آن سده،تا حدودی در خدمت سوسیال دموکراسی روسیه بود.تمامی ناقدان روسی سده ی پیش ، نقد را برای روشنگری «مبانی سیاسی و اخلاقی»طرح می کردند؛حتی نویسنده ی واپس گرایی چون آپولون گریگورریوف هم نقد خود را «در خدمت به ایده ی ملیّت »می نوشت و یا لئو تولستوی که نه با دمکرات های رادیکال و انقلابی همراه بود و نه با نیروهای واپس گرا، می گفت نقد باید روشنگر ایده ی «اخلاق» باشد.تنها در دهه ی 1890دیمیتری مرژوفسکی و ولادیمیر بریوسوف تأکید کردند که نقد هنری باید پیش از هر چیز در چارچوب «اصول زیبایی شناسیک» انجام گیرد و ابزار ارزیابی یک متن «قوانین هنری»باشد.دو اندیشگر دیگر در بررسی ریشه های جنبش فرمالیست ها اهمیت دارند:نخستین آن ها الکساندر پوتب نیا، کتاب های درس هایی بر نظریه ی ادبی و مسائل نظری روانشناسی هنر را نوشت و در آنها از اهمیت رهایی واژگان از سلطه ی عقاید یاد کرد و ارزش شاعرانه و ادبی زبان را در حکم«نماد گرایی زبان»دانست. دیگری الکساندر وسلوفسکی، به ویژه دیدگاه فرمالیست را درباره ی «تاریخ ادبی»شکل داد و پژوهش هایش در مورد فولکلور تأثیر زیادی بر روش کار ولادیمیر پروپ گذاشت.همپای گسترش سریع جنبش سمبولیسم،دو گروه اصلی میان ناقدان پدید آمد:«معتقدان به زیبایی شناسی»که پیرو مرژوفسکی و بریوسوف بودند و «عارفان»که ویاچسلاو و ایوانوف یکی , ...ادامه مطلب