پدیدارشناسی هوسرلی ، رامین یوسفی

به اعتقاد هوسرل، این ساختار چیزی نیست که بتواند از طریق توصیفی سِره از دیدگاه ناظری بیرون از آن به ما داده شود ،بلکه از طریق اقدام به《 تفسیر》 فعالانه از آن ساختار و از درون آن تحصیل می شود، چراکه 《بودن باشندگان》 همان چیزی است که ما از طریق آن به صورت عملی با جهان مان اشتغال می ورزیم.به بیان دیگر،پدیدار شناسی، عملکردهای ما را در جهان به منزله ی  نقطه آغاز می گیرد و آن گاه  می کوشد تا آن از زمینه ی پنهان از فهم را که این عملکرد ها بر آن قرار گرفته اند هویدا سازد، ولی نه از نظر گاهی بیرون از جهان .بنابراین ، از دیدگاه هایدگر ما موجوداتی هستیم که پیشاپیش مقدّم بر هر گونه عملکرد نظری، به تفسیر خودمان مشغول ایم. وظیفه ی پدیدارشناس کشف آن ساختار پنهان است که زیر بنای همین عملکرد خود - تفسیر را تشکیل می دهد، البته بدون این که برای انجام چنین کاری در جست و جوی نیل به چشم اندازی در ورای خود آن ساختار باشد. این رویکرد هایدگر ،یک رویکرد 《هر منیوتیک》 نامیده می شود.(سجویک،۱۳۹۴: ۱۸۶-۱۹۰)
-سجویک،پیتر،(۱۳۹۴)،دکارت تا دریدا،محمدرضا آخوندزاده،چاپ ششم،تهران:نشر نی(۴)