شعر میتراییک شعری با مولفه هایی شهروندی

شاید دهه ی هشتاد و طرح شعر میتراییک که ناقوس پایان دادن شعر شبانی معاصر را به صدا در آورده بود،باورش سخت بود که چگونه شعری با عناصر مدنی و مدرن و بازکاوی تاریخ و استوره و در موقعیت قرار دادن شخصیت ها و مکان در طنزهای جوونالی و هوراسی،می تواند بساط شعر شبانی را برچیند و خاتمه دهد؟!

انسان معاصر در برخورد با متن دیگر گوشش پر است از داستان خضر پی خجسته ی وطن فروش که پیشاپیش اسکندر گجستک حرکت می کرد و نقاط سبز را برای تجاوز اسکندر نشان می کرد؟!

خضر شد پی خجسته که پشت پایش سبزی می رویید و اسکندر در کسوت یک پبامبر نزد وتن فروشانی که روح شان را چوب حراج زده بودند، ظاهر شده بود!

تلخ تر از این روایت پلشت نمی تواند باشد.تاراج و آتش مملکت توسط یک اونانی و از پس کشتارش ،دوران استبداد سلوکی،متملقان را به ورطه ای کشاند که این موجود ابالیش را ناجی خود می دانستند...و روایاتی غلط که متملقان سعی برآن داشتند تا این گجستک را پیامبر فرض کنند و در افغانستان اسکندر پرستان بر او دعا می خواندند؟!

شعورمندی شاعر میتراییک در متن هایش شهروند امروز را به شعری دعوتی می نمود که دغدغه های انسان امروز بود.معضلات و کاستی های شهری و مدنی،روانشناسی و زبانشناسی و فلسفه و جامعه شناسی ...در این شعر تاریخ و جغرافیای توسع معنایی بخشید.میتراییک برای شبانی سرایی و شبانی حکمرانان یک هشدار بود .یک هشدار برای تمامی دوره ها!

شاعر امروز ناگذیر است از طاق نصرت شعر میتراییک عبور کند در غیر این صورت باید به نی و میکروفون شبانی خود مشغول باشد!

تمامی عناصر و تصاویر شاعرانه ی انسان شهری را نادیده گرفتن و به رخوت شعری از بابونه، درخت،دریا ...گفتن ،حدیثی ست تکراری که کاربردی برای انسان شهری و مدنی امروز ندارد!

منظور گزارش نویسان سطری اینروزهای فضاهای مجازی با گلایه و دلایه هایشان نیست!منظور پدرخوانده های ضحاک صفتی ست که با ناخنک به شعر میتراییک میخواهند برای خود قبا و عبایی بدوزند ،غافل از اینکه این لباس بین درهای ماشین مدرنیته یا پراید گیرخواهد کرد و کار دست این مدعیان پرادا می دهد!

شاعر میتراییک دغدغه های شهروند جهانی را می سراید و در حسرت "دی بنال" ساق چون "چویل زال" معشوق شبانی اش نیست.میتراییک یک بازکاوی نقادانه ی فرهنگ و هنر ایرانی و جهانی ست.